Το μπουκάλι των ονείρων

Τελικά τους έκλεισα την πόρτα «τι να την κάνω εγώ την πραγματικό-
τητα, τους λέω-εγώ έχω τ΄ «όνειρο»
ίσως γι΄ αυτό αγαπώ τα νεκροταφεία, γιατί βάζουν τέλος στις λε-
πτομέρειες.
Ένα τραγούδι λυπημένο τη νύχτα είναι πάντα ένας αποχαιρετι-
σμός.

Οι στίχοι του Τάσου Λειβαδίτη αποτελούν πάντα πηγή έμπνευσης και ειδικά όταν για κάποιο λόγο «πονάμε». Η πραγματικότητα πολλές φορές μας πονάει, μας μαστιγώνει αλύπητα αδιαφορώντας για τα αποτελέσματα που θα επιφέρει στον ψυχισμό μας. Ο λόγος αυτός μας κάνει πολλές φορές να κάνουμε ότι δεν την βλέπουμε, να αδιαφορούμε για την ύπαρξή της και να προσπερνάμε τα γεγονότα που μας στεναχωρούν ωραιοποιώντας τα.

Ζούμε σε μια πλάνη που ουσιαστικά το γνωρίζουμε αλλά για να μην χαλάσουμε την φαινομενική ισορροπία της την αφήνουμε να μας παρασύρει μέχρι όπου πάει. Και που πάει; Συνήθως όχι μακριά. Φτάνουμε στον τοίχο του αδιεξόδου και χτυπάμε πάνω και περιμένουμε να υποχωρήσει. Όχι, όμως δεν θα υποχωρήσει. Δεν θα μας κάνει το χατήρι. Μας ενημερώνει ότι εδώ τελειώνουν τα όνειρα και μας καλεί να δούμε την πραγματικότητα. Πονάς; Τολμάς να λες ότι πονάς; Να μην έχτιζες παλάτια στην άμμο….το αποτέλεσμα το ήξερες. Ήταν προδιαγεγραμμένο. Εσύ το έκρυβες εντέχνως με μια κουρτίνα φανταχτερή και το στόλιζες με χάντρες και κορδέλες. Φυσάει, όμως, ο αέρας κάποια στιγμή και τα ξεσκεπάζει όλα. Σου ξεσκίζει την κουρτίνα, σου πετάει κάτω τα στολίδια και σου γκρεμίζει τα παλάτια που με τόσο κόπο έχτισες. Τι περίμενες; Ότι το όνειρο θα κράταγε για πάντα; Δεν είναι ο κόσμος ονειρικά πλασμένος και έφτασε η ώρα να αποχαιρετίσεις τα όνειρά σου. Να τα γράψεις σ’ ένα χαρτί, να τα βάλεις σ’ ένα μπουκάλι και να τα ρίξεις στη θάλασσα. Έτσι θα ταξιδεύουν και θα γεμίζεις ελπίδα ότι ίσως κάπου, κάποτε, τα μοιραστείς με κάποιον έστω και μέσω της γραφής.