Άν βρεθείς στην κόλαση, απλά προχώρα....

«Τα Δαιμόνια» τίτλος που σου τραβάει την προσοχή απ’ το πρώτο δευτερόλεπτο. Έψαχνα καιρό κάτι να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον και μετά από πολλές βόλτες στα βιβλιοπωλεία και αρκετές ώρες ψαξίματος στα ράφια ανακάλυψα «τα Δαιμόνια» του Άντριου Ντέιβιντσον. Ένα πολυσυζητημένο βιβλίο και αρκετά διαφημισμένο.

Ο ήρωας του μυθιστορήματος παθαίνει ένα σοβαρό ατύχημα με το αυτοκίνητό του και καταλήγει στο νοσοκομείο παραμορφωμένος από εγκαύματα και με αρκετά μέλη του ακρωτηριασμένα, ανάμεσά τους και τα γεννητικά του όργανα. Η περιγραφή της κατάστασής του στην αρχή είναι η πιο ανατριχιαστική περιγραφή που έχω διαβάσει και μας τοποθετεί στην κόλαση που βιώνει ο ήρωας. Εάν αναλογιστούμε την προηγούμενη ζωή του ως πορνοστάρ και παραγωγός πορνογραφικών ταινιών, ένας άντρας που βασιζόταν στην ομορφιά του για να βγάλει χρήματα καταλαβαίνουμε απόλυτα τις σκέψεις του για αυτοκτονία. Νιώθει ότι η τωρινή του κατάσταση είναι η τιμωρία για τον εθισμό του στα ναρκωτικά, το αλκοόλ και το σεξ, αναφέροντας χαρακτηριστικά «η τιμωρία για κάθε αμαρτωλό είναι ανάλογη με το αμάρτημα του.

Και ενώ έχει φτάσει στο σημείο που πιστεύει ότι έχουν τελειώσει όλα γι’ αυτόν εισβάλλει στην ζωή του η Μαριάνε Ένγκελ, μια παράξενη γυναίκα, που όπως μαθαίνει αργότερα νοσηλεύεται στην ψυχιατρική πτέρυγα ως σχιζοφρενής.

Η Μαριάνε τον περιποιείται με κάθε τρόπο αγνοώντας την τερατώδη παραμόρφωσή του και ισχυρίζεται ότι υπήρξαν ζευγάρι σε μια προηγούμενη ζωή πριν 700 χρόνια περίπου στη μεσαιωνική Γερμανία. Του διηγείται σταδιακά την ιστορία τους καθώς και άλλες ιστορίες ερωτευμένων σε διαφορετικές εποχές και τόπους, που καταλήγουν σχεδόν πάντα στο θάνατο. Κατά την διάρκεια της αποθεραπείας του στο νοσοκομείο η Μαριάνε του απαγγέλει εκτεταμένα αποσπάσματα από την «Κόλαση» του Δάντη, στην οποία το μυθιστόρημα έχει άμεσες και έμμεσες αναφορές.

Όταν παίρνουν και οι δύο εξιτήριο αποφασίζουν να συγκατοικήσουν, παρόλο που ο αφηγητής την θεωρεί σχιζοφρενή μην έχοντας άλλη επιλογή συμφωνεί να πάει να μείνει στο σπίτι της. Ένα παράξενο πέτρινο σπίτι που θυμίζει μεσαιωνικό πύργο και παράλληλα είναι και εργαστήριο γλυπτικής, διότι η Μαριάνε είναι γλύπτρια gargoyles ή δαιμονίων όπως λέγονται, δηλαδή αγαλμάτων που κοσμούν τις γοτθικές εκκλησίες, τα μουσεία και τα πανεπιστημιακά ιδρύματα στις ευρωπαϊκές πόλεις.

Ο έρωτας μεταξύ τους  ξαναγεννιέται χωρίς όμως να μπορεί να εκφραστεί σαρκικά και ο ήρωας μας την παρακολουθεί απελπισμένος ενώ κατασκευάζει σε κατάσταση παραληρήματος τα δαιμόνια της. Ενώ η Μαριάνε βρίσκεται στον πυρετό της δημιουργίας είναι χαμένη στο δικό της κόσμο και αδιαφορεί ακόμη και για την επιβίωση της μένοντας νηστική και άυπνη για μέρες οι ρόλοι αντιστρέφονται και ο αφηγητής προσπαθεί να την φροντίσει με κάθε τρόπο. Ξεπερνάει τα όρια του και ανακαλύπτει μέσα από την σχέση του μ’ αυτή την γυναίκα πράγματα που και ο ίδιος δεν πίστευε ότι θα νιώσει ποτέ, για να φτάσει στο τέλος στην αληθινή αγάπη.

Τελειώνοντας το βιβλίο φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι ο δρόμος προς την αληθινή αγάπη ισοδυναμεί με το άγριο μαρτύριο του σώματος που πυρπολείται, δηλαδή με την προσωπική κόλαση , που ο καθένας κρύβει στην ψυχή του και που κατοικείται από δαίμονες, που παίζουν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξή του.