Βροχή συναισθημάτων

Έπιασε κρύο, ξεκίνησαν οι βροχές, λίγες μέρες έμειναν από την έλευση του μήνα των Χριστουγέννων κι εγώ αναρωτιέμαι αν θα δω στα πρόσωπα των ανθρώπων το γέλιο. Λέγοντας "γέλιο" εννοώ την χαρά, αυτή που πηγάζει από μέσα μας και γεμίζει το είναι μας, και όχι το απλό μειδίαμα. Θα μου πεις πώς να είναι κάποιος χαρούμενος; Την ίδια απορία έχω κι εγώ με όλα αυτά που συμβαίνουν και ακούμε γύρω μας. Δύσκολη η διαβίωση για να μην πω η επιβίωση. Μέσα σ' αυτή την μελαγχολική διάθεση της μέρας (δεν ξέρω αν βοήθησε και η βροχή) έρχονται στο μυαλό μου οι στίχοι από ένα ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη: 

και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ' τον άλλον.

 Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν. 

Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απ' τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων.

Και μένω στον στίχο ότι "οι άνθρωποι ζουν απ' τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων". Πόσο δύσκολο είναι να βρεις μια θέση στη ζωή κάποιου και ειδικά αν σ' αυτή την θέση υπάρχει η φιγούρα κάποιου άλλου ατόμου; Πόση υπομονή και πόσο κουράγιο χρειάζεται για να διαγράψεις το προηγούμενο και να γίνεις το επόμενο; Και άραγε εσύ έχεις την ψυχική δύναμη για έναν τέτοιο αγώνα ή έχεις εξαντληθεί στη μάχη σου να βγάλεις απ' το θρόνο των συναισθημάτων σου κάτι τόσο δυνατό, που σ' έχει αφήσει αποδυναμωμένο και ευάλωτο; Αρκούν τα λόγια ή χρειάζονται δυνατά "έργα" για να σε ενδυναμώσουν; 

Μυρωδιές, μέρη, στιγμές, φωτογραφίες, πολύχρωμα κολάζ περνάνε σαν ταινία μπροστά απ' τα μάτια μας και είναι τα χρόνια που ζήσαμε και νοσταλγούμε, τα συναισθήματα που γεννήθηκαν και έσβησαν, οι άνθρωποι που ήρθαν γεμάτοι υποσχέσεις και έφυγαν...