Κοιτάς στο δωμάτιο κανείς, πλησιάζεις το τηλέφωνο, το κοιτάς καμία κλήση, αποφασίζεις να βγείς απ’ το δωμάτιο ν’αναζητήσεις κάποιον στο σπίτι. Μάταιος κόπος! Δεν είναι κανείς. Τότε ανακαλύπτεις ότι είσαι μόνος. Τι να κάνεις; Γυρνάς στο δωμάτιο ανοίγεις το laptop και μπαίνεις κλασσικά στο fb. Περιμένεις και περιμένεις μήπως σου μιλήσει κανείς. Δεν μπορεί 600 φίλους έχεις όλο και κάποιος θα σου πει μια κουβέντα. Κι όμως η ώρα περνάει και κανείς δεν αποφασίζει να μιλήσει. Ξαναπάς στο τηλέφωνο και πληκτρολογείς τον αριθμό της κολλητής σου κι ευτυχώς το σηκώνει, αλλά μάλλον δεν είναι η τυχερή σου μέρα γιατί έχει κανονίσει να βγει και δεν χωράς στην παρέα (τότε θ’ αναρωτηθείς τι κολλητή είναι αυτή που την έχεις ανάγκη και σε γράφει;;; μάλλον θα πρέπει ν’ αναθεωρήσεις την έννοια της κολλητής). Της εύχεσαι καλά να περάσει κι επιστρέφεις απότομα στον δικό σου κόσμο. Και τώρα; Τώρα στρέφεσαι σ’ άλλα μέσα για να περάσεις την ώρα σου.
Σκαρφαλώνεις στο πιο ψηλό ράφι της βιβλιοθήκης και ξεθάβεις ένα μικρό σκονισμένο βιβλιαράκι, το ξεφυλλίζεις και σου τραβάει την προσοχή ένα ποίημα:
Την ίδιαν μονότονην ημέραν άλλη μονότονη , απαράλλακτη ακολουθεί.
Θα γίνουν τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι-
οι όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφήνουν.
Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.
Αυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει·
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μην μοιάζει.
Μελαγχολικοί στίχοι που σε βυθίζουν σε σκέψεις. Σκέψεις σχετικά με την μοναξιά και την κατάθλιψη που την ακολουθεί με προβληματίζουν. Ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού όχι μόνο της χώρας μας αλλά όλου του δυτικού κόσμου βιώνει έντονα την κατάθλιψη κι αν σήμερα ανήκει στην τέταρτη συχνότερη ασθένεια σε λίγα χρόνια θα είναι η πρώτη.
Και αφού φιλοσοφήσαμε αρκετά για σήμερα ήρθε η ώρα ν’ ανοίξουμε το ραδιόφωνο και ν’ αφήσουμε την μουσική να μας ταξιδέψει. Το τραγούδι των Πύξ-Λάξ έπαιξε την πιο κατάλληλη στιγμή. «Μοναξιά μου όλα μοναξιά μου τίποτα, μην μ’ αφήνεις τώρα που είναι όλα πιο δύσκολα.Ερωτά μου όλα και ερωτά μου τίποτα μην μ’αφήνεις τώρα που είναι όλα πιο δύσκολα».
Φόβος είναι το μόνο συναίσθημα που νιώθει κάθε άνθρωπος που ζει στην Αθήνα αυτές τις μέρες. Η ανεξέλεγκτη βία είναι το σκηνικό που επικρατεί στο κέντρο της Αθήνας. Ένας πόλεμος έχει κηρυχθεί από ομάδες που κυνηγάνε αλλοδαπούς. Η δολοφονία του 44χρονου από αλλοδαπούς ξύπνησε το μίσος αυτών των ομάδων για τους μετανάστες. Έτσι πήραν την κατάσταση στα χέρια τους βγαίνοντας στους δρόμους, κυνηγώντας όποιον μελαμψό έβλεπαν και χτυπώντας τον με άγριο τρόπο.
Αναρωτιέμαι αν κάποιοι πιστεύουν ότι αυτή είναι η λύση. Θεωρώ ότι η δράση φέρνει αντίδραση και ότι το μόνο που καταφέρνουν μ’ αυτόν τον τρόπο είναι να μεγαλώνουν το πρόβλημα και όχι να το λύνουν. Η αστυνομία φαίνεται να τα ‘χει χαμένα μπροστά στις εικόνες που αντίκρισαν στην Ευριπίδου, στην Αθηνάς και στην πλατεία θεάτρου. Άνθρωποι με καλυμμένα πρόσωπα και μη, να κυνηγούν όποιον ξένο έβλεπαν μπροστά τους με άγριο τρόπο, αφήνοντας άναυδουςκαταστηματάρχες, αστυνομικούς και απλούς πολίτες, που ψώνιζαν εκείνη την ώρα. Τρομακτικές είναι και οι εικόνες στα Εξάρχεια όπου κατά την διάρκεια λαϊκής κάποιοι αποφάσισαν να σπάσουν, να κάψουν, να καταστρέψουν και στο τέλος οι ενέργειες τους είχαν ως αποτέλεσμα τον τραυματισμό δύο πολιτών. Υποτίθεται ότι μ’ αυτόν τον τρόπο αποδίδουμε δικαιοσύνη ή μήπως έτσι κερδίζουμε το δίκιο μας;
Τρέμουμε ν’ ανοίξουμε την πόρτα και να βγούμε έξω μην ξέροντας τι θα συναντήσουμε. Πριν βγούμε έξω τσεκάρουμε τα sitesνα δούμε αν υπάρχει κάποια πορεία ή κάποια αναταραχή στο κέντρο για να τ’ αποφύγουμε. Ακούγοντας ραδιόφωνο προχθές έφτασε στ’ αυτιά μου η είδηση ότι η Ε.Λ.Α.Σ συμβουλεύει τις γυναίκες ν’ αποφεύγουν τις εξόδους μετά τη δύση του ηλίου και νόμιζα ότι είναι ανέκδοτο. Κι όμως δεν ήταν αστείο, είναι γεγονός. Η αστυνομία μας προτρέπει μόλις σκοτεινιάζει να κλεινόμαστε στα σπίτια μας και να κλειδαμπαρώνουμε πόρτες και παράθυρα για να είμαστε σύμφωνα μ’ εκείνους «ασφαλείς». Μ’ αυτήν την μέθοδο θα ξεχάσουμε τι σημαίνει ελευθερία, το σπίτι θα μετονομαστεί φυλακή κι εμείς φυλακισμένοι. Ακόμη θα έχουμε συγκεκριμένο ωράριο εξόδου και θα φοράμε ειδική στολή για να προστατευόμαστε από τυχόν επιθέσεις.
Αυτά βέβαια εύχομαι να παραμείνουν στη σφαίρα της φαντασίας μου και να μην γίνουν πράξη, γιατί με όσα ακούμε και βλέπουμε τις τελευταίες μέρες πολύ φοβάμαι ότι εκεί θα οδηγηθούμε. Ευελπιστώ ότι στο μέλλον οι σκηνές βίας θ’ ανήκουν μόνο στις ταινίες και όχι στους αθηναϊκούς δρόμους.
Για 7η χρονιά φέτος πραγματοποιείται η ανθοκομική έκθεση στο Γουδή. Η πρωτοβουλία του δήμου για την διοργάνωση αυτής της γιορτής, που την ονομάζουν γιορτή των λουλουδιών, βασίζεται στο πρότυπο της έκθεσης της Κηφισιάς και της Βάρκιζας. Ο ίδιος ο δήμαρχος Ζωγράφου δηλώνει ότι εφόσον διέθεταν τον ανάλογο χώρο, γιατί να μην τον εκμεταλλευθούν. Ακόμη προτρέπει τους πολίτες να κάνουν ομορφότερη την πόλη, αναβαθμίζοντας τους ακάλυπτους χώρους, τα μπαλκόνια, τους κήπους και τις ταράτσες. Η ευαισθητοποίηση του δήμου για το περιβάλλον και το πράσινο φαίνεται κι απ’ την φροντίδα του δάσους της πανεπιστημιούπολης και τα έργα που γίνονται σ’ αυτό, όπως η τοποθέτηση ξύλινου μονοπατιούγια την διευκόλυνση όσων κάνουν βόλτα σ’ αυτό.
Το πάρκο στο οποίο διοργανώνεται η έκθεση είναι ένας μαγικός χώρος, που μας κάνει να φανταζόμαστε ότι βρισκόμαστε εκτός Αθηνών. Μεγάλες εκτάσεις με γκαζόν, λουλούδια και δέντρα παντού φυτεμένα και μια ηρεμία άγνωστη για εμάς που μένουμε σε μια πολύβουη πόλη. Τα σκέπαστρα με τα λουλούδια έχουν τοποθετηθεί στο κέντρο του πάρκου και σχηματίζουν ένα πολύχρωμο μονοπάτι. Πέρα απ’ τα λουλούδια μπορούσες να βρεις είδη κήπου όπως γλάστρες, ποτιστήρια, ζαρντινιέρες, λιπάσματα και βιταμίνες αλλά και αιθέρια έλαια από φυτά.
Οι τιμές είναι αρκετά χαμηλές και όπως μας είπε ο κύριος Γιώργος Αποστόλου, πωλητής λουλουδιών, ο κόσμος δεν πρέπει να διστάζει να έρθει, με μια βόλτα στην έκθεση ο καθένας θα βρει ένα λουλούδι που του αρέσει και σε πολύ καλή τιμή. Εντύπωση μου έκανε η προθυμία των πωλητών να σ’ εξυπηρετήσουν και να σου δώσουν συμβουλές για την διαμόρφωση του κήπου σου. Δεν έλειψαν βέβαια και τα παράπονα από τους φυτωριούχους του Δήμου Αχαρνών, οι οποίοι συνεργάζονται με την έκθεση και όπως μας είπε ένας απ’ αυτούς, ο κύριος Νικολάου, ευελπιστούν ότι του χρόνου δεν θα χρειαστείνα ξενιτευθούν σ’ άλλους δήμους για να εκθέσουν τα προϊόντα τους. Ζητούν την δημιουργία ανθοκομικής έκθεσης στο δήμο τους που θα μπορεί να φιλοξενήσει όλους τους παραγωγούς.
Η διάρκεια της έκθεσης είναι απ’ τις 30 Απριλίου έως και τις 15 Μαΐου και είναι ανοιχτή από τις 10 το πρωί έως τις 10 το βράδυ. Η πρόσβαση είναι πολύ εύκολη και υπάρχει και δωρεάν χώρος parking. Τα παιδιά είναι σίγουρο ότι θα το διασκεδάσουν πολύ, καθώς πέρα απ’ τους χώρους πρασίνου που μπορούν να παίξουν υπάρχει κι ένα τρενάκι στολισμένο με λουλούδια και με τους ήχους παιδικών τραγουδιών, το οποίο τους κάνει βόλτα στην έκθεση και στους δρόμους τριγύρω αυτής. Ιδανική βόλτα, όμως, και για εμάς τους μεγαλύτερους καθώς το μυαλό μας θα γεμίσει όμορφες εικόνες και χρώματα και τα ρουθούνια μας με εκπληκτικά αρώματα. Φεύγοντας δεν ξεχνάμε να υιοθετήσουμε ένα λουλουδάκι!
Ο entrepreneur πoυ λάτρεψε Ο Γάπ. O Γιώργος Κολιόπουλος είδε το ελληνικό λάδι ως «υγρό χρυσό», και το εξήγαγε από το Χονγκ Κονγκ ως τα Harrods.
Με πτυχίο Νομικής και προϋπηρεσία σε διαφημιστική ως copywriter, ο Γιώργος Κολιόπουλος έγινε ο επιχειρηματίας που είδε το ελληνικό λάδι ως τον «υγρό χρυσό» που είναι, και εξ Αττικής ορμώμενος εισέβαλε σε Χονγκ Κονγκ, Σιγκαπούρη, Αμπου Ντάμπι, αλλά και στα ράφια του Harrods, γεγονός που στάθηκε αφορμή για να αποτελέσει ένα από τα παραδείγματα επιτυχημένης επιχειρηματικότητας στην ομιλία του Πρωθυπουργού στη ΔΕΘ.
-Για να λανσάρω το «λ» το 2007, έστειλα 80 χειροποίητες κασετίνες με κούριερ σε trendsetters και δημοσιογράφους γκουρμέ. Στην Ντονατέλα Βερσάτσε, στον Ιαν Σράγκερ, ο οποίος ήταν ιδιοκτήτης του Studio 54 και δημιουργός του πρώτου boutique hotel μαζί με τον Φίλιπ Σταρκ, στους «Los Angeles Times» και στους «New York Times». Οχι απαραίτητα για να τους κάνω πελάτες, αλλά για να διαδοθεί το «λ» μέσω του word of mouth.
– Οι πρωτιές του «λ» είναι πολλές. Είναι το πρώτο λάδι πολυτελείας στον κόσμο, το πρώτο λάδι στο οποίο αναγράφεται η ultra premium κατηγορία του, το πρώτο επίσης με συσκευασία λευκών αποχρώσεων σε αντίθεση με τα γήινα χρώματα που έχουν τα υπόλοιπα. Είναι το πρώτο σε τόσο ακριβή συσκευασία δώρου παγκοσμίως (€ 150 ή $ 180), αλλιώς € 41 το μπουκάλι (500 ml). Το «λ» αναβαθμίζει εξίμισι φορές την προστιθέμενη εξαγώγιμη αξία του ελληνικού ελαιόλαδου στο εξωτερικό.
– Αυτό που συνηθίζω να λέω είναι ότι το «λ» είναι το πρώτο λάδι που δεν φτιάχτηκε από ελιές αλλά από βιβλία. Είναι καρπός εγκεφαλικής σκέψης. Με βοήθησαν τα διαβάσματά μου. Κυρίως ο Πίντσον. Είναι σαν να ανατρέπει όλο το Σύμπαν, να πριονίζει το στάτους κβο. Βασικότατη επιρροή μου θεωρώ τον Στέλιο Ράμφο, ο οποίος στα βιβλία του ασχολείται με το τι φταίει στον ελληνικό ψυχισμό και δεν μπορεί να προαχθεί. «Ο καημός του ενός» με εκφράζει απόλυτα. Και βεβαίως ο αρχιτέκτονας Ζενέτος, γιατί πιστεύω ότι οι πρωτοπόροι στην Ελλάδα πάντα αισθάνονταν μια μοναξιά. Την έχω βιώσει. Από οικονομικής απόψεως, αλλά και επειδή δεν με καταλάβαινε κανείς
– Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα της Ελλάδας δεν ενισχύει την επιχειρηματικότητα. Δεν καταλαβαίνουν τι κάνεις και αντί τουλάχιστον να πουν «προχώρα», μόνο σε αποθαρρύνουν. Κατέληξα ότι έπρεπε να κάνω τη δική μου υπέρβαση. Είπα: «Ο κόσμος δεν είναι έτσι όπως μου τον έχουν μάθει στην Ελλάδα, όπου όλα είναι ένα ακίνητο σύμπαν. Στον κόσμο μπορεί να υπάρχει ρευστότητα». Επρεπε όμως πρώτα να φτιάξω τον εαυτό μου. Να φτάσω στο «μηδέν». Αποκαθήλωσα πλήρως την Ελλάδα και είπα: «Δεν αξίζουμε τίποτε». Αυτό είναι και το μυστικό για την αυτογνωσία του Νεοέλληνα. Πρέπει να δεις τον εαυτό σου ως μηδενικό για να ξαναβρείς το ένα σου, να δημιουργήσεις. Είτε είσαι επιχειρηματίας είτε δάσκαλος.
– Ηθελα να κάνω κάτι αποκλειστικό επειδή μου αρέσουν τα ιδιαίτερα πράγματα. Δεν θα πάρω μια Rolls-Royce, αλλά αναγνωρίζω γιατί υπάρχει στον κόσμο. Το κυριότερο, το ότι δεν οδηγώ Rolls-Royce, δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να φτιάξω μία. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει πολύς κόσμος που το καταλαβαίνει αυτό. Κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει το αντικείμενο που τον εκφράζει. Ανέκαθεν συνέβαινε αυτό. Οσο πιο απόμακρο είναι ένα αγαθό τόσο πιο πολύ το θέλουμε. Πολλοί θα αντιμάχονταν αυτήν την άποψη, αλλά ίσως δεν την αναγνωρίζουν στον τρόπο με τον οποίο αντιδρούν και οι ίδιοι.
– Εκανα το πρώτο πολυτελές αγαθό από ελληνικά χέρια. Είμαστε χρόνια καταναλωτές πολυτελών αγαθών, αλλά δεν ξέρουμε τον τρόπο για να τα δημιουργήσουμε εμείς. Εφερα το premiumization που εφαρμόζεται χρόνια στα ποτά, στο λάδι. Η κατηγορία ultra premium δεν υπήρχε, αλλά αποφάσισα να το πω εγώ έτσι επειδή έτσι μου αρέσει. Είναι το πρώτο λάδι που χρησιμοποίησε αυτήν την ιδέα μάρκετινγκ.
– Δεν έχω φύγει ποτέ στο εξωτερικό, δεν έχω μείνει ποτέ έξω και αυτό είναι ένα ενδιαφέρον case study. Ολα έγιναν μέσα από το λάπτοπ, διότι έχω το ταλέντο να ανακαλύπτω τη χρήσιμη γνώση κάτω από στρώματα άχρηστων πληροφοριών. Είναι εφικτό να ζεις σε μια χώρα και να κάνεις καριέρα σε άλλη. Οπως ο Ζενέτος, αλλά και ο Μορικόνε, ο οποίος έκανε καριέρα στο Χόλιγουντ όντας στη Ρώμη. Μένω στην Ελλάδα γιατί αγαπώ τη χώρα μου. Στην ουσία της, όχι όπως είναι. Στην Ελλάδα υπάρχει και η εμφυλιακή διάσταση. Μετά την αναφορά του Πρωθυπουργού διακόπηκε η συνεργασία μου με την Κριτσά στην Κρήτη.
– Πλούσιος δεν έγινα, αλλά συνεχίζω, αυτή είναι η τρέλα μου. Το ότι κατάφερα και άλλους να παθιαστούν με το προϊόν μου, σημαίνει ότι πέτυχα. Η Speiron δεν είναι εταιρεία των τζίρων. Τη φαντάζομαι μικρή και ταγμένη, α λα Rolls-Royce. Εχω κάνει κάτι μοναδικό σε παγκόσμια κλίμακα, και αυτό ήθελα. Το επόμενο προϊόν θα είναι τρόφιμο ή ποτό και θα εντυπωσιάσει εξίσου. Δεν μπορώ να σας πω τι θα είναι. Μόνο ότι μάλλον θα προκαλέσω μεγάλο πρόβλημα σε έναν φιλικό λαό. Μόλις λανσάρισα το πρώτο υπογεγραμμένο ελαιόλαδο στον κόσμο. Μπορείς να το παραγγείλεις με την υπογραφή σου πάνω ως μεταξοτυπία, είναι limited production, αριθμημένο μπουκάλι, και περικλείεται σε χειροποίητη κασετίνα από λευκό λακαρισμένο μασίφ ξύλο, με δύο πλακέτες λευκόχρυσου. Η τιμή του, 11.000 ευρώ.
-Η συμβουλή μου σε κάθε επίδοξο επιχειρηματία ή δημιουργό είναι να μην ακούει το «γύρω γύρω». Το μέλλον της Ελλάδας δεν είναι σε αυτό που βλέπουμε γύρω μας, στο τώρα. Εγώ φροντίζω να προσφέρω προϊόντα που αγαπάω πρώτα εγώ, για να τα χαίρονται μετά οι υπόλοιποι. Το μυστικό είναι η σπανιότητα και η μικρή παραγωγή. Αλλά και η προστιθέμενη αξία, που σημαίνει αυτοπεποίθηση, όραμα. Στην Ελλάδα, στα προϊόντα της, αλλά πρωτίστως στον εαυτό μας. Αν διοχετεύαμε ελάχιστο από το πάθος με το οποίο διαδηλώνουμε στην αμερικανική πρεσβεία σε ένα όραμα, θα ανορθώναμε την οικονομία. Να βρεθούν επιχειρηματίες και να τυποποιήσουν προϊόντα που θα κατακτήσουν την Αμερική ειρηνικά
Περισσότερες πληροφορίες για το λάδι «λ» και τηνSpeiron company.
